எனக்கு டப்பிங்கில் சிறிது சிறிது ஆர்வம் இருந்தது. ஆரூர்தாஸ் ஐயா மற்றவர்களுக்கு எப்படிக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று மிகவும் அக்கறையுடன் சொல்லிவிடுவார் — “இந்த இடத்தில் உதடு ஒட்டாம பேசு, இங்கு ‘இம்’-ஐ அரை சவுண்டாக வச்சுக்கோ, இங்க இதைப் போலவே பேசணும்” என்று வழிகாட்டுவார். மருதபரணி சார் ‘காஷ்மீரம்’ என்ற மலையாளப் படத்திற்கு தமிழ் டப்பிங் செய்த நிகழ்வும் எனக்கு இப்படி கற்றுக் கொடுத்த ஒரு அனுபவமாகும்; அந்தப் படத்தின் கதைக்களம் ‘ரோஜா’போலியது.
அந்த படத்தில் தேஜ் சப்ரூ என்ற ஹிந்தி நடிகருக்கு நான் டப்பிங் செய்தேன். அவருடைய ஹிந்தி வசனங்களை மலையாளம் நிலைத்திருந்த நிலையில், தமிழில் இடையிலாக பேசச் சொல்ல தயாரிப்பாளர்கள் காணொளி ஆலோசனை நடத்தினர். மருதபரணி சார் “அவரோட ஹிந்தி பேச்சுக்குள் தமிழில் பேசற மாதிரி வச்சுக்கலாம்” என்றவுடன் தயாரிப்பாளர்கள் சந்தேகப்பட்டு “வாய்ஸ் வித்தியாசம் தெரியுமா?” என்று கேட்டார்கள். நான் உடனே ஒப்புக்கொண்டு அந்தப் பகுதியைப் பேசினேன். அதில் நகைச்சுவையாக, “உனக்கு பைசா இல்லடா, புல்லட் கொடுக்ரேன்.. புல்லட்” என்று கூறியதும் தயாரிப்பாளர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தனர் — “தேஜ் சப்ரூவின் வாய்ஸ் மாதிரி தான்!” என்று அவர்கள் சொன்னார்கள். படத்தைத் தணிக்கையில் அதிகாரிகள் “எப்படி இந்த ஹிந்தி நடிகரை கொண்டு தமிழில் பேச வைத்தீர்கள்?” என்றும் கேட்டதாக மருதபரணி பகிர்ந்தார்.
இதே மாதிரி, இயக்குநர் சொர்ணவேல் இயக்கிய இன்ஃபோ–ஆவணப்படங்களில்—உதாரணமாக இந்திய தேசிய ராணுவத்தின் தமிழர்களைப் பற்றி எடுத்த ‘ஐ.என்.ஏ’—பணிகளில் எனக்கு வாய்ப்பு வந்தது. அந்த சமயத்தில் எனக்கு பணம் குறைவாக இருந்தது; அதனால் டப்பிங்கிற்காக ஒவ்வொரு முறையும் கட்டணம் கேட்கிறேன். சிலர் பணம் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும், சிலர் அது சர்வீசாகவே செய்ததாக இருந்தனர். நெதாஜி பற்றிய ஆவணப்படத்திலும் நான் டப்பிங் செய்தேன் — அவ்வப்போது வருமானம் குறைந்திருந்தாலும், நேதாஜியைப் பற்றி பேசுவது எனக்கு பெருமையாக இருந்தது.
முக்கியமாக எனக்கு சவால் அளித்த, குரலில் நடுக்கம் உள்ள பெரியவர்கள் — தில்லான் போன்றோருக்கு நான் குரல் கொடுத்து அவர்களைப் போல பேசினேன்; சொர்ணவேல் அதை மிகவும் ரசித்தார். இதுபோன்ற அனுபவங்களே என் டப்பிங் திறமையை வளர்க்க உதவின.
பள்ளி நாள் கதையாக — என் நண்பர்களில் ஒருவன் கே. ரவி. நாங்கள் எல்லோருமே அவனை “ஆர்மி” என்றால் போலப் பேசி தன்னைச் சுற்றிய எல்லோருக்கும் நினைவுநிரம்புமாறு வைத்தோம். ரவி காரில், ஸ்பீடு, ஹார்ன் எல்லாம் கற்பனையாகவே நடிப்பான்; கற்பனை சாவி அடித்து காரை ‘ஸ்டார்ட்’ செய்தபடி நடித்து, பைத்தியம் போன்று நடிப்பான். அந்த கற்பனை நகைச்சுவை எங்களது நண்பர்க்குழுவுக்கு சிரிப்பாக இருந்தது; எனது முழுப்பெயர் ரெண்டு பகுதியாக சுருக்கமாக ஆகிவிட்டு “ஆர்எம்எஸ். உதயபாஸ்கரன்” என்ற பெயரால் பாடபோன்ற காமெடியும் வளர்ந்தது.
அதே மாவட்டத்தில் ‘நயினார்’ என்ற ஆசிரியர் ஒருவர் இருந்தார்; அவர் நாங்கள் தவறு செய்தால் அடிக்கும் வகையில் “ஆடாதொடை கம்பு” வேண்டும் என்று கூறி அதைப் பாதுகாத்தார் — இது பள்ளிபணியின் ஒழுங்கிற்கு உதவியது.
ரவி சில மந்திரவாதத் திருட்டு வேலைகள் போல நடித்து நமதினை பயமுறுத்தினான். அவன் பிடித்ததாக நாகலிங்கப்பூவை எடுத்துவந்து கையில் காட்டி, “நீ போன பாவங்களைச் செய்யாதே, இல்லையென்றால்…” என்று சூட்ச்மமான அச்சுறுத்தல்களால் நண்பர்கள் பயமடைந்தனர். ஒரு நாள் அவன் எனக்கு குங்குமப்பொட்டு தடவ முயன்றது; அப்போது நான் மிகவும் பயந்து ஓடியபின்பு உண்மையில் அவன் அவமானப்பட்டு, பாவங்களை விட்டுவிட்டான். பின்னர் அவன் அந்த பயங்கரமான நடைமுறைகளை மறக்கத் தொடங்கினான்.
அத்தகைய பல சம்பவங்களும் சவால்களும், எனக்கு டப்பிங்கில் தேவையான இலக்கணங்களையும் வேதனையைக் கையாளும் திறனையும் கொடுத்தன. இறுதியில், அந்த நினைவுகள் என் கலை வாழ்க்கையின் ஒரு அத்தியாயமாக மாறி உள்ளன.
